Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο*, Geopolitico.gr

Είναι εκπληκτικό με πόση ευκολία και επιπολαιότητα οι ηγέτες (μάλλον ηγετίσκοι, και πάλι πολύ τους πέφτει) των ευρω-κοινοτικών χωρών μιλούν για πόλεμο και για κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου και, αντί να ενεργήσουν ώστε να μην ανάψει το φυτίλι, κάνουν ακριβώς ό, τι χρειάζεται για να πάρει φωτιά!

Το λένε και το ξαναλένε σαν να μη θέλουν άλλο ή σαν να περιμένουν όλοι να τους ακολουθήσουν. Και οτιδήποτε συμβαίνει στο κόσμο το εκλαμβάνουν (αυτό μεριμνούν να δείχνουν!) και το εκφράζουν ως δυνητικά στοιχείο έκρηξης πολέμου.

Όλοι αυτοί μιλούν για επικείμενο πόλεμο πάλι δείχνοντας σαν να μην έχουν τη παραμικρή συνείδηση και άμεση γνώση του τί εστί πόλεμος και επιπλέον «παγκόσμιος», δηλαδή όχι απλά συμβατικός, αλλά πυρηνικός.

Ο πόλεμος και ό, τι φρικτό συμβαίνει στην Ουκρανία δεν τους γίνεται μάθημα για να αποφεύγουν να εκφράζονται με τόση «ευχέρεια» για πόλεμο.

Μερικοί αποφαίνονται πως όλος αυτός ο «πολεμικός οργασμός» των ευρωδυτικών είναι απλώς για να στρέψουν αλλού τη προσοχή των λαών τους υποχρεώνοντας τους να «ξεχάσουν» τα οικονομικο-κοινωνικά χάλια τους: Σταρμερ, Μακρόν, Μερτς, φον Λάιεν πλέουν σε ένα πέλαγος τραγικών αθεράπευτων δημοσιονομικών αμαρτιών με άμεσες βαριές συνέπειες στον ιδιωτικό τομέα και βίο, οπότε κάτι πρέπει να κάνουν για να μην «εκραγούν» οι πολίτες και τί καλύτερο από έναν μεγάλο και συνεχή «φόβο πολέμου» για να κάτσουν ήσυχα οι άνθρωποι!

Ωστόσο όμως, ειλικρινά, δεν νομίζουμε πως αυτό είναι το «κόλπο» των Ευρωπαίων: πολεμοχαρείς υπήρξαν απ’ την αρχή, απ’ το 2022, όταν οι κοινοτικές χώρες βρισκόντουσαν ακόμη σε αρκετά καλή οικονομική κατάσταση.

Όχι. Οι σημερινοί ευρω-δυτικοί ηγετίσκοι ευθύς εξαρχής φάνηκε πως είχαν τόση αλαζονεία όση μωρία τους δέρνει. Και ακριβώς γι ’αυτό, απ’ την αρχή νόμισαν πως μπορούσαν, είχαν τη δύναμη να εξωθήσουν στα άκρα το αρχικό αμερικανικό αντιρωσικό μένος.

Τώρα, με τον Τραμπ ενώ αυτό το μένος δείχνει να έχει αρκετά καταλαγιάσει, αντιθέτως με τους ευρωπαίους φαίνεται να συνεχίζει να βρίσκεται όλο και σε μεγαλύτερη έξαρση, ίσως και με τη σκέψη πως, οδηγώντας τα γεγονότα σε κατάσταση μη-επιστροφής, να μπορέσουν να «προσελκύσουν» επιτέλους, στα πλαίσια της νατοϊκής αλληλεγγύης, τους αδιάφορους Αμερικανούς εμπλέκοντας τελικά την βοήθεια τους στα κοινοτικά αντιρωσικά σχέδια.

Απ’ την άλλη, δεν θέλουν και να «φάνε τα μούτρα τους» μπροστά στον Ουκρανό Ζελένσκι στον οποίο ίσως και να έταξαν «λαγούς με πετραχήλια» για να έχουν την «εύνοια» του εις βάρος των Αμερικανών όταν θα φτάσει το «δια ταύτα».

Ασφαλώς δεν υπάρχει μεγαλύτερο πολιτικό λάθος και πολιτική απάτη από το να θέτεις ως αρχή των πάντων το δόγμα «ειρήνη μέσω ισχύος»: καμία ειρήνη δεν φέρνουν ποτέ οι εξοπλιστικοί παροξυσμοί και το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν «παράξενες ιδέες στρατιωτικών επεμβάσεων»!

Πολύ εύκολο και φτηνό πρόσχημα είναι και το να λες ότι ο Πούτιν είναι στις πόρτες της Ευρώπης και να καταστρώνεις αναπόδεικτα σενάρια εισβολών προσπαθώντας να «ανάψεις τα αίματα» του κόσμου όπως στους ποδοσφαιρικούς αγώνες σε στυλ κόμικς Sturmtruppen.

Και προς επιβεβαίωση των ψεύτικων λεγόμενων και δεδομένων να καλείς «στο γυαλί» συνταξιούχους ή μη στρατηγούς στα ήρεμα γραφειάκια ή σαλονάκια τους, ή πολυάσχολους σχολιαστές που περνούν με τη μεγαλύτερη άνεση από το ένα στο άλλο τηλεοπτικό κανάλι.

Ο γνωστός Ιταλός διανοούμενος Massimo Cacciari σε μια δημόσια συζήτηση στη Γιορτή της Unità στη πόλη Reggio Emilia τόνισε τα εξής σοφά και αξιόλογα: «Ο ρόλος της Ευρώπης έπρεπε, και θα έπρεπε, να είναι, σήμερα και στο μέλλον, μια γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Και είναι μια τρέλα το να έχει σκεφτεί ένα μέλλον χωρίς την Ανατολική Ευρώπη και χωρίς τη Ρωσία. Μόνο έτσι η Ευρώπη μπορεί να φιλοδοξεί να είναι μια δύναμη. Αυτή η αντίδραση της Ευρώπης να οπλιστεί και να πάει σε πόλεμο είναι απολύτως λανθασμένη».

Παράλληλα ο ταξίαρχος Roberto Vannacci επισημαίνει την ανεύθυνη πολιτική της Κοινότητας, φερέφωνο της ανεύθυνης πολιτικής του Κίεβου, η στρατηγική του οποίου – μέσα σε μια διαστρεβλωμένη διήγηση με παροξυσμικό σκοπό την επίτευξη μιας ανεπιφύλακτης υποστήριξης εκ μέρους της Δύσης – στοχεύει στο να ωθήσει τη κατάσταση προς έναν ολικό θερμοπυρηνικό όλεθρο.

Ένα είδος «αποθανέτω ψυχή μου μετά των αλλοθρήσκων»; Υπερβολή; τα πάντα είναι στο «παιχνίδι» όταν το προσωπικό μίσος είναι ανεξέλεγκτο και περιφρονεί την συλλογική ειρήνη.

Αυτό σημαίνει πως σήμερα η Ευρώπη, δηλαδή η συμπεριφορά των ευρωπαίων ταγών, απέτυχε παταγωδώς σε εκείνη τη πολιτική που, μόνη, θα μπορούσε να την ανεβάσει σε παγκόσμιο επίπεδο επιρροής.

Και η μοναδική αλήθεια είναι ότι δυστυχώς μια πλήρης έλλειψη οξυδέρκειας, από μια πλευρά, στις ενέργειες της κοινοτικής Ευρώπης και, απ’ την άλλη, μια εξίσου απόλυτη και εγκληματική υποταγή στις προτροπές των Αμερικανών για τα συμφέροντά τους πρυτάνευσαν στη κοινοτική διεθνή πολιτική.

Το οδυνηρό αποτέλεσμα;

1) η Ευρώπη πληρώνει για κάτι που ξεκίνησαν οι Αμερικανοί προς όφελός τους και το οποίο είναι εντελώς αντίθετο προς τα συμφέροντά της

2) οι Αμερικανοί πήραν ό, τι ήθελαν να πάρουν, έκαναν ό, τι ήθελαν να κάνουν, πάντα στο απυρόβλητο και χωρίς καμία απώλεια, και έμεινε στην Ευρώπη να «βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά», να τα βγάλει πέρα μόνη της, όχι μόνο, αλλά και να ξοδεύει τα μαλλιοκέφαλά της για να αγοράζει αμερικανικά όπλα και να τα χαρίζει στους Ουκρανούς είτε για να τα πουλούν αυτοί στη μαύρη αγορά είτε για να συνεχίζουν έναν πόλεμο που όχι μόνο είναι εις βάρος της Ουκρανίας, αλλά προπαντός εις βάρος της ίδιας κοινοτικής Ευρώπης!!

Αν αυτό λέγεται οξυδερκής πολιτική!… Και κάποτε αυτοί οι ηγετίσκοι που έριξαν τους πολίτες τους στη φτώχεια, στην αβεβαιότητα, στον φόβο και στη δυστυχία θα πρέπει να λογοδοτήσουν και να τους επιβληθεί ανάλογη τιμωρία για τα δεινά που προξένησαν.

Ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος είναι, έγινε σαν ένα φίδι που δαγκώνει συνέχεια την ουρά του. Ένας φαύλος κύκλος όπου εκείνος που νικά και προχωρά δεν μπορεί και δεν θέλει να σταματήσει να νικά και εκείνος που χάνει και υποχωρεί δεν θέλει να σταματήσει να χάνει και να υποχωρεί γιατί τόσο πολύ εθελοντικά «μπλέχτηκε» στα πολεμικά γρανάζια, που δεν ξέρει πια πώς να «δικαιολογηθεί» στους δικούς του για το πώς οδήγησε τη χώρα του στο γκρεμό.

Διόλου απίθανο μετά τη λήξη τοθ πολέμου στην Ουκρανία να καθίσουν στο σκαμνί τους σημερινούς φανατικούς «παράγοντες» του πολέμου για τις τρομακτικές απώλειες και καταστροφές που εξαιτίας τους έχει υποστεί η χώρα.

Και δεν νομίζουμε να στέκει όρθιο το αλλόκοτο θεώρημα των Ευρωπαίων που παραπαίουν ότι: – «Εάν δεν δίναμε όπλα στον Ζελένσκι τώρα η Ουκρανία θα ήταν στα χέρια του Πούτιν».

Ένα ακόμη αναπόδεικτο σκεπτικό. Πάντως σε όλα τα πράγματα υπάρχει πάντα μια λογική που οδηγεί τα γεγονότα. Μια λογική ωστόσο η οποία συχνά μετατρέπεται σε παραλογισμό ή μη-λογική. Και αυτό είναι εκείνο που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία μέσω του «ομίλου» Μακρόν/Στάρμερ/Μερτς/φον ντερ Λάιεν, ή τανάπαλιν αν προτιμάτε.

Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει πώς θα ήταν η κατάσταση εάν η Ουκρανία δεν αντιστεκόταν με τα όπλα των Δυτικών.

Εκείνο όμως που είναι καθημερινή πραγματικότητα και βεβαιότητα είναι το ότι τώρα η Ουκρανία με τα πάμπολλα όπλα που έλαβε από τους Δυτικούς, είναι ένα απέραντο νεκροταφείο, μια χώρα κατεστραμμένη, με έναν λαό που είναι σαν να μην υπάρχει, μια χώρα βαθιά λαβωμένη η οποία με το να συνεχίζει τον πόλεμο επιφέροντας εδώ και εκεί πλήγματα «παρηγορητικά» μέσα στα ρωσικά σύνορα και πραγματοποιώντας τρομοκρατικές επιθέσεις μόνο ένα πράγμα κατορθώνει: να καταστρέφεται όλο και περισσότερο και να μην υπάρχουν ούτε και άνδρες για να πάνε να πολεμήσουν!

Διαβάσαμε πως οι ουκρανική ηγεσία σκέφτεται να καλέσει υπό τα όπλα γυναίκες και νέες κοπέλες μαζί με αγόρια δεκαοκτάχρονα και δεκαεπτάχρονα!

Είναι ένα ατελείωτο ντόμινο που εξελίσσεται στην Ουκρανία με ενεργή καταλυτική συμμετοχή της Ευρώπης η οποία κιόλας από το 2022 μερίμνησε να επιβάλλει τη συνέχιση του πολέμου, κάτι που «απολαμβάνουν» οι τρεις αμετανόητοι και ανόητοι «πρόθυμοι» μη θέλοντας να αντιληφθούν πως ο δρόμος τους οδηγεί προς τα βράχια.

Και ο Ζελένσκι ακόμη περιμένει μια απάντηση για την αποστολή ευρω-κοινοτικού στρατού σε ουκρανικό έδαφος. Άλλη μια «λαμπρή» ιδέα των «προθύμων».

Και Ευρώπη και Ουκρανία συνεχίζουν να μη θέλουν να καταλάβουν ότι βουλιάζουν μέσα σε κάτι το υπερβολικό, υπερβολικά μεγαλύτερο των δυνάμεων τους, πέρα όποιων ορίων και όρων.

Και εντελώς τραγικά γελοίο και απαράδεκτο είναι το ρεφρέν που λιτανεύουν οι ανισόρροποι: «οι Ουκρανοί πολεμούν και για εμάς τους Ευρωπαίους», εκτός των άλλων με μια ηλίθια διάκριση, Ευρώπη – Ουκρανία, σαν να μην είναι Ευρώπη και η Ουκρανία!

Πολλά όμως «λέει» αυτή η δήθεν ανώδυνη διάκριση.

*Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Τελείωσε κλασικές σπουδές και νομικά. Υπηρέτησε στο Υπουργείο των Εξωτερικών της Ιταλίας. Δημοσίευσε και δημοσιεύει άρθρα και δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής και μεταφράσεις ελληνικής ποίησης στα πιο έγκυρα ιταλικά λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει μεταφράσει πολλούς Ιταλούς ποιητές στην ελληνική γλώσσα ενώ έχει συνεργαστεί και με ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά.